Monsieur Plusfours is gefascineerd door Madeleine Castaing (1894-1992), de Franse antiquair en interieurontwerpster. Eerder deelde oud-stagiair Pierre-Marie Viguié zijn herinneringen, dit keer heeft de internationaal befaamde fotograaf Roland Beaufre speciaal voor Monsieur Plusfours zijn persoonlijke impressies van deze interieurlegende opgetekend. Ook de foto’s zijn van zijn hand.
Scroll down for the English text
Roland Beaufre: ‘Mijn eerste ontmoeting met Madeleine Castaing vond plaats begin 1984. Ik was een jonge, veelgevraagde fotograaf, vastbesloten om deze legende in de interieurwereld te vereeuwigen.
Om drie uur ’s middags had ik een afspraak. Stipt op tijd arriveerde ik bij de galerie, waar ik werd ontvangen door haar assistente en beheerder, Laure Lombardini, die hier al zo’n beetje bijna haar hele leven werkzaam was. Ze nodigde me uit om bij haar bureau te gaan zitten en vertelde me dat mevrouw net haar middagdutje had gedaan en zich klaarmaakte om mij te ontvangen. “Ze is negentig, maar werkt nog aan de inrichting van een appartement in het 16e arrondissement. U kunt het binnenkort trouwens bezoeken,” vertelde Laure me. Ik knikte enthousiast.
Een kleine, zwarte man kwam via een wenteltrap naar beneden om ons te laten weten dat mevrouw klaar was om me te ontvangen. “Goed, Mamadou,” zei Laure.
Ik stond op en volgde de man. Bij een witgeschilderde deur met blauwe sierlijsten aangekomen, gebaarde hij me te wachten. Hij klopte op de deur: ‘Mevrouw, het is Roland Beaufre.” “Laat hem binnenkomen!” antwoordde ze.
Ik ging de kamer binnen, waarvan de wanden waren bekleed met een verweerde stof, wit met roze strepen. Het was Madeleines slaapkamer. Ze zat rechtop in bed, gekleed in een kanten nachtjapon zonder mouwen en met een diepe hals. Ze gebaarde me te gaan zitten op de stoel naast haar bed.
Ze droeg geen pruik en haar witblonde haar was in de war. Zoals altijd was ze zorgvuldig opgemaakt, met alleen haar lippen rood omlijnd en zwarte nepwimpers die haar ogen accentueerden.
Ze opende een juwelenkistje en haalde er een zware ketting van lapis lazuli uit. Toen ze probeerde de ketting om haar hals te doen zonder het slot te openen, bleef het steken rond haar hoofd. Het deed haar op een paasei lijken. Ze pakte haar handspiegel om zichzelf te bekijken, glimlachte en zei: “Zo is het prima!”
Mamadou kwam binnen met een dienblad waarop een theepot en delicate, groen met witte porseleinen kopjes stonden. In de kopjes lagen grote schijven citroen. Toen ze de theepot pakte en begon te schenken, zag ik tot mijn grote verbazing alleen heet water. “Ik drink al twintig jaar geen thee of koffie meer! Dit is een citroeninfusie,” zei ze. Ze stak haar hand onder het bed, haalde een blikken doos tevoorschijn en opende hem: “Het zijn zandkoekjes. Wilt u er een?” Deze onderdompeling in haar intieme wereld deed me in enkele ogenblikken haar karakter begrijpen.
Na deze eerste afspraak fotografeerde ik voor het tijdschrift Décoration Internationale het appartement dat zij had ingericht in het 16e arrondissement, evenals het appartement in de rue Bonaparte dat zij had gedecoreerd voor The World of Interiors. Ik zag haar nog verschillende keren, maakte meerdere portretten van haar, met name voor L’Objet d’Art en Maison et Jardin.
Enkele jaren na haar dood had ik het voorrecht om haar huis in Lèves te fotograferen, een geschenk van haar geliefde echtgenoot, zorgvuldig in ere gehouden door haar zoons. Terwijl ik deze magische plek vastlegde die al jaren onveranderd was gebleven, herinnerde ik me haar woorden die me hadden getroffen tijdens haar interview voor The World of Interiors: “Wat het belangrijkste is in het leven? Maar alleen de liefde telt…”’
© Monsieur Plusfours 2024. Tekst en foto’s: Roland Beaufre – exclusief voor Monsieur Plusfours
MELD JE AAN VOOR ONZE GRATIS NIEUWSBRIEF!
Door je in te schrijven ga je akkoord met ons privacybeleid en ontvang je automatisch onze nieuwsbrief, net zolang totdat je je weer afmeldt.
Madeleine Castaing through the lens of Photographer Roland Beaufre: Memories of an interior legend
Monsieur Plusfours is fascinated by Madeleine Castaing (1894-1992), the French antique dealer and interior designer. Previously, former intern Pierre-Marie Viguié shared his memories, and this time, internationally renowned photographer Roland Beaufre has written down his personal recollections of this interior legend, especially for Monsieur Plusfours. The photos are also his work.
Roland Beaufre: ‘My first meeting with Madeleine Castaing took place in early 1984. I was a young, in-demand photographer, determined to immortalize this legend in the world of interior design.
I had an appointment at three o’clock in the afternoon. I arrived on time at the gallery, where I was received by her assistant and gallery manager, Laure Lombardini, who had been working there almost her entire life. She invited me to sit by her desk and told me that Madame had just finished her afternoon nap and was preparing to receive me. “She’s ninety, but she’s still working on decorating an apartment in the 16th arrondissement. You’ll be able to visit it soon,” Laure told me. I nodded enthusiastically.
A small, black man came down a spiral staircase to let us know that Madame was ready to receive me. “Very well, Mamadou,” said Laure.
I stood up and followed the man. When we reached a white door with blue decorative moldings, he gestured for me to wait. He knocked on the door: “Madame, it’s Roland Beaufre.” “Let him in!” she replied.
I entered the room, its walls covered in a worn fabric, white with pink stripes. It was Madeleine’s bedroom. She was sitting upright in bed, dressed in a sleeveless lace nightgown with a deep neckline. She gestured for me to sit on the chair next to her bed.
She wasn’t wearing a wig, and her white-blonde hair was tousled. As always, her makeup was meticulously done, with her lips outlined in red and false black eyelashes accentuating her eyes.
She opened a jewelry box and took out a heavy lapis lazuli necklace. As she tried to slip it over her head without undoing the clasp, it got stuck. It made her look like an Easter egg. She picked up her hand mirror to look at herself, smiled, and said, “It’s perfect like this!”
Mamadou entered with a tray carrying a teapot and delicate green-and-white porcelain cups, each with large slices of lemon inside. As she picked up the teapot and began pouring, I was surprised to see only hot water. “I haven’t drunk tea or coffee in twenty years! This is a lemon infusion,” she said. She reached under the bed, pulled out a tin box, and opened it: “These are butter cookies. Would you like one?” This immersion into her intimate world allowed me to understand her character in just a few moments.
After this first meeting, I photographed the apartment she designed in the 16th arrondissement for Décoration Internationale, as well as the apartment on rue Bonaparte that she decorated for The World of Interiors. I saw her several more times, capturing multiple portraits of her, particularly for L’Objet d’Art and Maison et Jardin.
A few years after her death, I had the privilege of photographing her house in Lèves, a gift from her beloved husband, carefully preserved by her sons. As I captured this magical place, untouched by time, I recalled her words from our interview for The World of Interiors: “What’s most important in life? Only love matters…”‘
SIGN UP FOR OUR FREE NEWSLETTER!
You will automatically receive our newsletter until you unsubscribe.
