Wie voor het smalle pandje van Chez Georges in Lyon staat, heeft het gevoel in de vorige eeuw te zijn beland. De vitrage hangt in gezellige boogjes, een groot raam is afgeplakt – er valt weinig van het interieur te zien. De lampen branden, dus gaan we naar binnen.

Het personeel zit nog achter zijn bord met avondeten. Eigenaar en kok Marc Gorgette, die hier sinds 2007 de scepter zwaait, vraagt onze naam, schrijft die in een boek en vraagt ons over een half uur terug te komen. Dat doen we graag, want vier jaar geleden hebben we hier met veel smaak gegeten.

Chez Georges, in hartje Lyon, opende in 1960 zijn deuren. Sindsdien heeft interieur weinig veranderingen ondergaan. In het kleine restaurant kunnen 22 gasten aanschuiven. Letterlijk, want er zijn slechts een paar lange tafels plus twee losstaande tafeltjes waar elk twee personen aan kunnen zitten.

En het eten? Dat was even fijn als in 2012. Chez Georges mag de naam bouchon dragen en dat is te zien op de menukaart. Een bouchon is een typisch Lyonees restaurant en serveert gerechten uit de traditionele Lyonese keuken. Steevast staat er als voorafje altijd een schaaltje met grattons (kaantjes) op tafel.

Rood gedekte tafels met een papieren kleedje eroverheen, aan de muren wat prullaria. Het zinc lijkt eerder uit de jaren ’30 dan uit de jaren ’60 afkomstig. En een jaren ’30-klok laat om het kwartier haar Westminster-deuntje horen. We voelen ons helemaal thuis.

Wij genoten van een salade met gerookte haring, aardappelen en veel olijfolie, gevolgd door een saucisson de Lyon, gestoofd in Beaujolais. Daarna kaas: een Saint-Marcellin waarvan de sterke geur een instemmend ‘oké’ kreeg van onze Franse tafelgenoten aan de linkerzijde. Tot slot volgde taart met de bekende Lyonese roze gesuikerde amandelen. (Later die week zouden we de al even bekende Gâteau de Saint-Genie kopen.)

Na dit typisch Lyonese (zware) tafelen besloten we een koffie met een digestief te nemen. Het werd een Chartreuse verte V.E.P.. Ondertussen waren we in een levendig (Engels) gesprek geraakt met onze rechterburen: een jonge Fransman en een iets oudere dame die bij ons aan tafel waren geschoven. Onze Fransman bleek voor een filiaal van een Duits bedrijf te werken en zijn collega, hoofd human resource management, was over uit München om voor hem een nieuwe collega te zoeken.

Onze Fransman had een ongekende eetlust. Hij sneed een flink stuk van de crème brûlée-taart af (bij Chez Georges komen de schalen met eten op tafel en is het zelf opscheppen). En nam er vervolgens nog een. Omdat er nog maar een klein restje overbleef vroeg de ober of hij dat misschien ook wilde. Onze Fransman liet het zich geen twee keer zeggen – en met smaak at hij zijn derde stuk op.

Toen wij de rekening vroegen, kwam de ober weer met de Chartreuse aanzetten. Van het huis, zei hij met een knipoog. Tegen zoveel gastvrijheid konden we geen nee zeggen. Wat wankel op de benen liepen we naar ons appartement. Chez Georges voelde als thuiskomen in Lyon.

Tekst en foto’s: © Monsieur Plusfours 2016