De Franse afficheontwerper Pierre Paul Darrigo legde eind jaren zestig kleine winkeltjes in de lichtstad met de camera vast. Zijn dochter Séverine bundelde 140 foto’s in een boekje. Het is een ode aan een inmiddels verdwenen stukje Parijs.  

Soms kom je ze nog wel eens tegen in Parijs: winkels met verveloze kozijnen. En waar de tijd de sierlijke, handgeschreven bedrijfsnaam op de pui langzaam maar zeker uitveegt. 

Sixties

Dergelijke puien trokken in de jaren ’60 de aandacht van de Franse afficheontwerper Pierre Paul Darrigo. Met zijn kleurrijke affiches was hij een kind van zijn tijd. Maar hoe modern zijn werk ook aandeed, tegelijkertijd was hij gefascineerd door de kleine, oude winkeltjes en horeca-uitspanningen die er al jaren zaten. En waarvan hij wist dat ze langzaam maar zeker hun deuren zouden sluiten. 

Einde van een tijdperk

Hoedenmakers en kleermakers bijvoorbeeld die hun klandizie zagen afnemen. Of kleine kruideniers die langzaam werden weggevaagd door supermarktketens. Noem het de vooruitgang. Maar het was ook het einde van een tijdperk. 

Mooi licht in augustus

Eind jaren zestig heeft Pierre Paul Darrigo – met de hulp van zijn vrouw Suzanne – vele winkels in de lichtstad met zijn camera vastgelegd. Opdat we niet zullen vergeten hoe het ‘oude’ Parijs er ooit heeft uitgezien. Hij koos daarvoor de maand augustus omdat het licht dan het beste was, vertelde zijn dochter Séverine onlangs aan Le Parisien. 

Geen auto’s

Augustus is ook de maand waarin Parijzenaren grotendeels met vakantie zijn. En dat bood Darrigo de kans om de winkelpuien zonder het gezelschap van – hinderlijke – auto’s vast te leggen.

De puien van de gefotografeerde winkels, cafés en restaurants staan soms strak in de verf, soms hebben al in geen jaren een verfkwast gezien. Zouden er anno 2018 nog een paar van deze vastgelegde zaken bestaan?

Bestaan de winkels nog?

Een zoektocht naar verschillende gefotografeerde adressen laat zien dat bij hoge uitzondering de gevels en winkels nagenoeg ongeschonden zijn. Neem bijvoorbeeld de zaak van Urien Atelier, waar winkeliers sinds 1939 terechtkunnen voor naamborden en belettering. En op de rue Saint-Dominique 64 zit nog altijd een bakker. Diens fraaie gevel is nagenoeg onaangetast; de schilderingen zijn aangepast, maar je krijgt anno 2018 nog altijd een idee van hoe de zaak er in de jaren ’60 uitzag. 

Nog een bakkerswinkel

Dat geldt ook voor het pand aan de rue Caulaincourt 48. De bakkerswinkel oogt nog intact. En zelfs het kenmerkende interieur heeft de tand des tijds overleefd. Onder de naam Boulangerie Pâtisserie du Moulin de la Galette zwaait een jong bakkersechtpaar er nu de scepter.

19-eeuws stadsgezicht

Sommige gefotografeerde panden blijken te zijn vervangen door nieuwbouw. Maar vooral is te zien dat eigenaren de houten kozijnen hebben verwisseld voor metalen vensterramen die steevast tot aan de grond reiken. Weg zijn rammelende deuren, de etalages, de puien die zoveel beter in het Parijse 19-eeuwse stadsgezicht passen. Dankzij de foto’s van Pierre Paul Darrigo kunnen we een glimp van dit ‘oude’ Parijs opvangen.

Paris, boutiques du temps passé, Pierre-Paul, Suzanne en Séverine Darrigo, éditions Parigramme. 18 cm x 18 cm, 144 pagina’s, 16,90 euro. Uitgeverij Parigramme

© Tekst: Monsieur Plusfours 2018

SMAAKT DIT NAAR MEER? MELD JE DAN AAN VOOR ONZE GRATIS NIEUWSBRIEF!